Ik had de mooiste gevoelens verloren,
Van het harde leven had ik nog remsporen.
Het verdriet was in mijn hart een gat aan het boren,
En over liefde wilde ik niets meer horen.
Was ik maar in deze wereld niet geboren,
Dat dacht ik dikwijls en dikwijls tevoren.
Niet in rouw te leven had ik toen gezworen,
En nu zie ik van ver het licht van de vuurtoren,
Na zo veel ellende voel ik me herboren.
Waardering: 5.11 met 28 uitgebrachte stemmen
Dit gedicht is ingezonden door Aneliya
Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)
Volgende gedicht: Een traan
Vorige gedicht: Ik weet dat je het moeilijk vond