ik heb zo'n spijt, zo'n zware afschijdt.
nog nooit zo veel van iemand gehouden,
nog nooit zo'n gevoel geheim gehouden.
ik heb zo veel opgegeven, om met jou te leven.
nu als ik je zie, en er word weer geruzie.
denk ik waarom we dit doen,
waarom zou je mij dit aandoen.
dan sluit ik mijn ogen, en weet ik ik ben bedrogen.
bedrogen door jou, waarvan ik zo veel hou.
en dan doet alles weer pijn, geen medicijn.
zou mij kunnen helpen,om van deze tranen af te helpen.
Dit gedicht is ingezonden door alana
Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)
Hierboven kun je dit gedicht een waardering geven. Het aantal punten loopt van 1 tot 10, waarbij 1 heel slecht is en 10 heel goed. Klik je op stemmen, dan wordt je stem verzonden en ga je naar het volgende gedicht.
Volgende gedicht: op 7 november 1990 was ik zo blijVorige gedicht: wat is hier gebeurt