Ik stond daar helemaal alleen.
Totdat er iets in de verte verscheen.
Het twinkelde en verblinde me ogen.
Het duurde even maar toen kwam het aangevlogen.
Net alsof het vleugels had.
Het voelde even alsof ik alles vergat.
Zo veilig, zo fijn.
Ik wou dat het altijd zo zou kunnen zijn.
Ik keek omhoog en zag iets heel speciaals.
Ik dacht dat het niet kon dus keek ik nogmaals.
Eerst dacht ik dat ik een boek las.
Maar toen zag ik dat het echt was.
Ik zag jou.
Of is dat omdat ik het wou.
Dus keek ik nog maar weer.
Voor een 3de keer.
Maar toen zag ik het toch echt.
Het leek net of het moment werd stilgelegd.
Het bleef maar stil.
Maar al dit tijd had ik het niet kil.
Ik denk dat we gewoon vrienden zijn.
Door groot en door klein.
Maar wat ik voor jou voel.
Is echt een heleboel.
Maar ik zal je verder niet meer opdringen.
Want ik weet niet zoveel van die liefdesdingen.
Dus ik zeg nu maar niks meer.
En zal me gedragen als een heer.
Dit gedicht is ingezonden door Thommie
Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)
Hierboven kun je dit gedicht een waardering geven. Het aantal punten loopt van 1 tot 10, waarbij 1 heel slecht is en 10 heel goed. Klik je op stemmen, dan wordt je stem verzonden en ga je naar het volgende gedicht.
Volgende gedicht: AapVorige gedicht: in deze moeilijke tijden