Wat is leven op deze aardbol
Het werd me gegeven maar ben ik blij
Met alles waar ik mee moest leven .
Gelukkig was ik met de dag
Dat ik me kinderen geboren zag
Daarna was het vallen en opstaan op deze aardbol
Kai hard is deze wereld ,en nu ben ik zo ver dat
Ik er bijna van af rol , het leven is een hel en pijn
Daar heb ik niet omgevraagd maar
Het leven kan zo wel zijn
draag het nu wel met me mee in een diep ravijn
het is zo diep dat ik alleen nog maar zwart kan zien
negatief en niet meer positief wat heeft
het leven voor zin wat is mijn doel
mijn kinderen en dieren is mijn ding
maar ik begrijp niet meer wat ze bedoelen
als ze zeggen kop op het komt goed ?
ik kan niet meer denken ik kan niks meer goed doen
mijn tijd is op als je begrijpt wat ik bedoel
mijn eetstoornis heeft zich in zijn macht
een nieuwe start is er voor mijn niet
kan alleen nog maar wachten tot aan het einde van het ravijn
kom waar alles dag in en dag uit zwart om me heen zie
nooit meer dag licht nooit meer gelach van me kinderen
nooit meer samen dingen doen
Dit gedicht is ingezonden door mo
Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)
Hierboven kun je dit gedicht een waardering geven. Het aantal punten loopt van 1 tot 10, waarbij 1 heel slecht is en 10 heel goed. Klik je op stemmen, dan wordt je stem verzonden en ga je naar het volgende gedicht.
Volgende gedicht: Moeder en Kind(eren)Vorige gedicht: ' Rapteksten '