Lieve vake, jij was zo behulpzaam voor iedereen.
Je liet NOOIT iemand in de steek.
Maar op een dag zat moeke toch helemaal alleen.
Ik vroeg aan haar waar je was.
Ze begon super hard te wenen.
Ik snapte er niks van.
Er lag een boekje op tafel met grafstenen.
En bij jou foto lagen haar geluksstenen.
Ik vroeg aan moeke of je naar de hemel was vertrokken.
In moeke haar keel zaten opeens een paar blokken en ze kon niets meer zeggen.
Nog nooit in mijn hele leven ben ik zo hard geschrokken.
Je was mee naar de hemel getrokken.
Dit gedicht is ingezonden door Sofie
Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)
Hierboven kun je dit gedicht een waardering geven. Het aantal punten loopt van 1 tot 10, waarbij 1 heel slecht is en 10 heel goed. Klik je op stemmen, dan wordt je stem verzonden en ga je naar het volgende gedicht.
Volgende gedicht: de lichtstralen schijnen op jouVorige gedicht: Ik houd van de horizon