het doet vast pijn
weten dat ze er nooit meer zullen zijn...
hun nooit meer kunnen zien
hun nooit meer omarmen
hun liefdevolle armen die je nooit meer kunnen verwarmen
ze vochten met heel hun leven
dat is me altijd bijgebleven
ik zal ze altijd als held beschouwen
vechtend voor de vrijheid
altijd iemands vader,altijd iemands kind
altijd iemand bemindt
voor elke klaproos was er een persoon
een levend iemand
weggestopt in het verleden
maar haal ze nu terug naar het heden
stop met vergeten
en onthou zij waren de redders van ons land
uit het oog maar niet uit het hart
Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)
Hierboven kun je dit gedicht een waardering geven. Het aantal punten loopt van 1 tot 10, waarbij 1 heel slecht is en 10 heel goed. Klik je op stemmen, dan wordt je stem verzonden en ga je naar het volgende gedicht.
Volgende gedicht: de zon in je ogenVorige gedicht: Je bend mijn vriend