Iedereen gaat ooit dood,
maar dit voelt alsof of je me afstoot.
Je weet niet hoe hard ik je mis,
mijn leven zonder jou is een complete wildernis.
Je ging zomaar weg,
door die verdomde autosnelweg!
Hopelijk rust je in vrede,
met mijn smeekbede.
Ik zal je nooit vergeten,
we waren net zoals twee magneten.
Maar je liet me achter,
maar die manier kon ook zachter.
Dit gedicht is ingezonden door Safia Hamitou
Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)
Hierboven kun je dit gedicht een waardering geven. Het aantal punten loopt van 1 tot 10, waarbij 1 heel slecht is en 10 heel goed. Klik je op stemmen, dan wordt je stem verzonden en ga je naar het volgende gedicht.
Volgende gedicht: Waarom negeer je mijVorige gedicht: Liefde is een raar gevoel.