een nieuwe dag van een nieuwe week
toch wou ik dat de tijd wat sneller verstreek
praten met deze mensen gaat ook al niet goed
ik bied ze zelfs geen afscheidsgroet
waarom kijkt iedereen me zo vreemd aan
ik heb waarschijnlijk weer eens afgedaan.
toch voel ik dat er iets verandert
mijn uiterlijk is er precies op vooruitgegaan
plots heb ik niet meer afgedaan
die knoop in mijn maag is ook verdwenen
weg met al die zware bakstenen
ook lezen van mijn gezicht geen zorgen
dan roep ik luidkeels "Tot morgen"
Dit gedicht is ingezonden door Laura Verstuyft
Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)
Hierboven kun je dit gedicht een waardering geven. Het aantal punten loopt van 1 tot 10, waarbij 1 heel slecht is en 10 heel goed. Klik je op stemmen, dan wordt je stem verzonden en ga je naar het volgende gedicht.
Volgende gedicht: FaalangstVorige gedicht: HET THEATER