Wanneer kom ik het nu te weten?
Het heeft toch al heel mijn leven opgevreten.
Ik kan het niet geloven.
Alleen jij kunt mijn gedachten doven.
Vertel het gewoon: de waarheid.
De waarheid dat je niet van me houdt.
De waarheid: je laat me gewoon koud.
Ik lijk van buiten gewoon heel blij, maar dat ben ik niet.
Ik ga van binnen gewoon kapot, maar niemand die het ziet.
De waarheid, die wil ik alleen maar horen.
Nu ga ik er aan kapot, het enige wat ik voel is de pijn.
Wat maakt het uit? Ik ben toch al verloren.
Niemand die het ziet, maar ik wil niet zo zijn.
Een traan die rolt over mijn wang van verdriet.
Heeft nou niemand het in de gaten?
Is er nou echt niemand die het ziet?
Het is gewoon stom en ik wil niet dat het zo gaat.
Ik wil me nooit meer zo voelen, het is gewoon heel stom en ik voel alleen maar haat.
Ik kan het niet begrijpen.
Waarom is de waarheid zo moeilijk?
Moet ik bij elke leugen nou echt mijn ogen dichtknijpen?
Het is gewoon niet meer aandoenlijk!
Waardering: 7.5 met 4 uitgebrachte stemmen
Dit gedicht is ingezonden door Larissa
Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)