Gedichten: nieuw

daar was ik dan!
Dat waren mijn ouders niet echt van plan.
Maar reken er maar op dat ik eruit kwam!
hoe moest ik nou gaat heten, kim of sam?
Dolgelukkig waren papa en mama met mijn geboorte, dat ze er zelfs een beetje van bloosde!
na een jaartje verhuisde wij van Limburg naar Gelderland, waar was ik nou weer beland?
Als lolletje deed mijn vader mij vaak in de wasmand, en deed alsof ik kon vliegen door heel het land.
Oh, wat was dat een mooie tijd, en wat hadden wij een mooi team verband!
Al gauw merkte ik dat papa en mama steeds meer boos waren, ik kon niks anders dan dat maar aanvaarden.
Gelukkig was oma daar nog! want ja, door omstandigheden was er ook wel sprake van huwelijksbedrog.
Soms was het oorlog, zoals ik beschreef op mijn weblog.
Toen ik 8 jaar was, was het zo ver, papa en mama gingen scheiden, diep van binnen had ik hier vrede mee, en wist mijn oma mij goed af te leiden.
Mama ontmoette een nieuwe man, zijn naam was Jack! soms had die wel een nare karaktertrek. Hij kon namelijk streng zijn, dat vond ik niet altijd heel fijn.
ik was dat niet gewend, en het gaf mij soms een beetje koppijn.
Hij was wel heel lief! dus zei ik maar gedag tegen mijn klachtenbrief
Rustig aan, ik ben nog niet klaar met mijn slijmbrief.
Ook papa had een nieuwe partner ontmoet, hij had soms een beetje last van hoogmoed. Haar naam was Judith, zij kreeg van papa gelijk veel strijkgoed.
Nee grapje natuurlijk! Ze waren gelukkig samen, en dat vond ik kei goed.
Na 2 jaar later, belde papa en judith de dokter met spoed.
Papa had veel pijn aan zijn buik, dus gaf judith een warme kruik.
De dokter dacht aan een buikgriep, dus papa dacht dat niet maar een beetje had gepiept.
Helaas was dit niet het geval, en werd de diagnose kanker getypt.
Ik was 10 jaar, en papa kreeg nog 2 weken te leven, ik dacht hé? dat is nog maar even.
Papa hield het uiteindelijk nog 11 weken vol, want hij hield nou eenmaal van het leven.
op 30-07-2009 was de laatste tijd gegeven, en moesten wij nu echt afscheid nemen.
Mama en jack wouden verhuizen, en ik was klaar met de ziekenhuizen.
We verhuisden naar Didam, maar wat ze niet wisten, was dat ik 2 weken later te zien was op de televisie buizen.
Ik had een wens opgestuurd naar de BTZ show, toen papa nog leefde, voordat we het wisten, mochten we de wens in de werkelijkheid even herleven.
Terug in Didam, we wisten niet waar het vandaan kwam, maar ik krijg het gevoel dat ik alles aankan!
in het eerste jaar van de middelbare school ging het mis, ik wou dat ik dit van te voren wist..
Mijn vrienden waren niet zo goed, en ik dacht wat moet dat moet.
Ik begon te roken, en zette mij af tegen de leraren.
Ik dacht, dit gaat me niet gebeuren, ik wil leuke jeugdjaren!
Mama en jack waren blij, dat ik me uit deze groep wou zetten.
Het was geen optie, ik moest dit stopzetten.
De volgende dag op school, dacht ik oh no!
Mijn beste vriendin destijds, ook uit dat groepje, liep met haar loopgroepje.
En voordat ik het wist had ik de eerste klap te pakken, ik dacht wat een troepje!
Snel naar huis, en mama en jack inlichten, hoe durft ze? wie denkt ze dat ze is? wat een domme domme goudvis.
Volgende dag op school, precies het zelfde, ik denk.. het lijkt wel lopend vergif!
ik dacht bij mijzelf, als je denkt dat ik dit pik? dan heb je het mooi mis!
meerdere acties achtervolgde, ik werd bang, woendend, en wat mij uiteindelijk een flinke depressie bezorgde.
Ik was er klaar mee, en mijn moeder, de grote pittbull dat ze is, was woedend op haar! een aangifte volgde.
Tot mijn grote vreugde, kreeg ze een taakstraf, en voor ons beide een contact verbod, maarja in 't rhejes zeggen we dan: wat mot dat mot.
Ik moest naar een andere school, koos voor Het Rhedens in Dieren, terug naar mijn oude vrienden en vriendinnen, dat vond ik wel mooi.
Daar ontmoette ik naast mijn oude vriendinnen, ook nieuwe vriendinnen, gelukkig trapte zij geen rotzooi..
Ik was populair, mijn vriendje vond mij bloedmooi.
Zijn naam was stan, en na 7 jaar samen, hebben wij nu zeker wel een huwlijksplan!
in 06-2017 is het zover, mijn oma en tevens beste vriendin, word geoppereeerd, ik denk bij mijzelf, hopelijk blijft ze ongedeerd.
Ik zorgde deels voor mijn oma, sinds het overlijden van mijn vader, ik voelde mij door haar zeker gewaardeerd.
Bijna iedere dag, stapte ik in de trein of auto, als ik bij haar kon zijn, was alles voor mij fijn.
Dan is daar de ochtend aangebroken, sochtends om 07:00 belt mijn oom: Kim oma heeft een hartstilstand gekregen, ze zijn nu aan het reanimeren. ik denk, krijg de kolere!
Als de sodemieter naar het ziekenhuis, daar was het helaas niet zo pluis..
Oma lag op de intens of care, ik denk maar dat is echt niet Fair!
Haar levensverwachting was zeer laag, en voordat wij als familie een keuzen konden maken, dacht oma, ik ben er klaar mee, ik ga up into the air!
Mijn alles was heen, ik wachtte op de dag dat ze weer voor me verscheen.
Mama kwam naar huis, voor de begrafenis, het was erg mooi en ik dacht bij mijzelf, zij krijgt de allermooiste grafsteen!
eenmaal in Didam, herrineren jullie jack nog? de man die er bijkwam?
haha nee grapje hoor, hij is echt een top man!
Volgends mij was hij mijn moeders en mijn reddingsplan..
Mama was werk verslaafd, dat bracht veel met zich mee.. pff wat was het rot man..
Ze had een goede achterban! maar haar werk liet haar opbranden, tot het moment dat ze dacht: ik denk niet dat ik dit aan kan.
Ik was inmiddels uit huis, en mama huis zocht hulp, dat vonden jack en ik een heel goed plan!
In mijn jeugd kon ik niet goed thuis overweg, ik dacht altijd het ligt aan mij, ik ga wel weg!
Maar na een maand kwam mama thuis, ik kon het niet geloven, alles zat pluis!
Ze was een totaal verschillend persoon als voorheen, en al haar excuses kwamen, voor het eerst ik ben niet meer alleen!
Mijn moeder en ik kwamen overeen, meer dan dat, we werden samen 1!
Een maand mocht ik vollop genieten van mijn moeder, dat deed ik ook volop! maar toen kwam de ziekenbroeder..
Mama had pijn, dat vond ik alles behalve fijn.
ik wilde alleen nog maar met haar samen zijn!
ik voelde me klein, de dokters wisten niet wat er aan de hand was, we wouden alleen maar een richtlijn!
2 weken later, ik bel jack, om te vragen hoe het met mama is in het ziekenhuis, waarom is ze nog niet thuis?!
Hij zei tegen mij, ga maar even bij mama langs, ik wist genoeg, dit was niet goed. ik hoorde alleen nog maar een ruis.
Als een gek stapte ik in mijn auto, ik rende naar de 4e verdieping van het rijnstate, en vroeg de zuster: waar is mijn moeder? ze vroeg haar naar, keek naar beneden wees naar de laatste kamer.
Ik vroeg waarom? dat is een eenpersoons kamer, dan word ze alleen nog maar eenzamer.
Daar trof ik mama aan, ik zag haar op het bed in tranen, en het voelde voor mij als een strafkamer.
Ze vertelde mij dat ze dood ging, de had kanker, ik keek naar haar trouwring.
ik zei nee, absoluut niet. ik ben niet klaar voor deze uitlevering!
Mama kreeg 2 maanden, daarna zullen ze mijn familie, jack, stan en mij bestempelen als nabestaanden.
het waren 3 mooie zomermaanden, en op 30-08-2018 liet mama haar laatste adem.
Jack adopteerde mij, dat confronteerde.
Ik was dankbaar, ik wist dat hij mij echt zag als dochten, en accepteerde.
Ik ben dankbaar, ik word nog iemands dochter genoemd!
het heeft mijn leven verbloemt.
Ik heb natuurlijk maar een biologische moeder en vader, verbloemt maar voor mij zijn Jack en Judith zeker tot mijn eerste rang familie benoemd.
Ik werd uitgenodigd door Utopia, ik hield een weblog bij over het verlies van mama, ik dacht niet, ik word beroemd.
Eenmaal in Utopia, kreeg ik een tattoo met de overlijdensdata van mijn vader, moeder en oma zogenoemd.

Dit gedicht is ingezonden door zogenoemd

Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)

Volgende gedicht: Lieve Harriet
Vorige gedicht: we zingen met ze alleen kerstnummer