Hopeloze gedachten, veel slapeloze nachten.
En de vele gezondheidsklachten.
De stem in je hoofd die niet stopt met dingen zeggen.
Ik zou willen dat ik het soms kon stilleggen.
Alles en iedereen maakt me moe.
Ik wil gewoon de hele dag terug naar bed toe.
Elke keer weglopen voor alle problemen.
Maar nooit het goede pad kunnen nemen.
Niet meer kunnen functioneren zoals ik zou willen.
Alle problemen alleen maar willen uitgillen.
Wanneer stopt het allemaal een keer?
Dit gevoel wil ik niet meer.
Moet ik het maar allemaal accepteren?
Of blijf ik me voor altijd irriteren.
Dit gedicht is ingezonden door megan sarah
Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)
Hierboven kun je dit gedicht een waardering geven. Het aantal punten loopt van 1 tot 10, waarbij 1 heel slecht is en 10 heel goed. Klik je op stemmen, dan wordt je stem verzonden en ga je naar het volgende gedicht.
Volgende gedicht: jezus kom in mijVorige gedicht: lieve papa en mama