Gedichten: nieuw

In de schemer van herinneringen, ontmoetten we Liset, eens de schitterende vlam die danste in Levi Voerman's hart. Een hart dat klopte in harmonie met de melodie van hun liefde. Maar het lot, als een onvoorspelbare dirigent, besloot een ander spoor voor haar uit te zetten. Jorne Vos verscheen als een mysterieuze klank, en Liset, als een danser in een tragisch ballet, volgde zijn stappen.
Het begon allemaal op een avond, waar de lucht doordrenkt was met de geur van verandering. Het pad verlicht door het schijnsel van de maan, fietste Liset door het donker, eenzaamheid haar enige metgezel. Haar hart bonkte in haar borstkas, en de duisternis leek te fluisteren over verborgen angsten. Bij elke pedaaltrap werden de echo's van haar blaffen in de nacht geboren, als een uitdrukking van haar innerlijke onrust.
Levi Voerman, eens de heer van haar gevoelens, was nu een schim in de achtergrond van haar herinneringen. Zijn naam danste als een melancholische melodie in haar gedachten, een lied van vervlogen tijden. Jorne Vos, daarentegen, kwam als een storm in haar leven. Zijn aanwezigheid bracht een nieuwe cadans, een onbekende harmonie die ze nog moest begrijpen.
Een groot voorhoofd sierde Liset's gelaat, een kenmerk dat haar anders maakte, dat haar karakter weerspiegelde als een gedicht geschreven in de lijnen van haar voorhoofd. Het was als een trots schild, gedragen met waardigheid te midden van een wereld die geneigd was tot oppervlakkige oordelen. Het voorhoofd, een vlag van individualiteit in de storm van conformiteit.
Haar paard, een mysterieus metgezel, bezat de gedaante van een koe. Een unieke metgezel in een wereld van voorspelbaarheid. Samen doorkruisten ze paden, galopperend door velden van verbeelding. De koe-achtige blik van het paard voegde een vleugje absurditeit toe aan Liset's wereld, als een kunstwerk geschilderd met de kleuren van haar eigen excentriciteit.
Maar temidden van dit tableau van eigenaardigheden was daar de saaie relatie met Jorne. Een liefde die gedoemd leek te dansen op de rand van monotomie. Bijten en slaan, een choreografie van conflict, schilderden hun verhouding als een abstract kunstwerk vol scherpe lijnen en grillige vormen. Hun liefde, een raadselachtige symfonie van passie en strijd.
De nacht fluisterde geheimen, en Liset, als een personage in een roman van duisternis en licht, fietste verder. Haar blaffen, een roep om begrip, doordrong de nachtlucht. Ze was bang om te zoenen, een vrees die als een schaduw over haar hart hing. De angst voor intimiteit, als een onzichtbaar schild dat haar beschermde tegen de kwetsbaarheid van ware liefde.
Levi's naam was als een verloren refrein, maar Jorne's aanwezigheid was als een doorlopende melodie die haar hart beroerde. Hun liefde was een paradox, een mix van tedere omhelzingen en ruwe conflicten. In de schijnbare saaiheid vond Liset de complexiteit van menselijke relaties, waar passie en routine een eindeloze dans uitvoerden.
Op een nacht, terwijl de maan haar zilveren stralen over het pad strooide, bereikte Liset een kruispunt in haar leven. De keuze tussen verleden en heden, tussen het bekende en het onbekende. Levi's schaduw fluisterde nostalgische woorden, terwijl Jorne's aanwezigheid haar uitnodigde voor een nieuwe dans.
De nacht, als een stille getuige, zag Liset besluiten nemen onder de hemel van fonkelende sterren. De blaffende klanken in de nacht waren als haar eigen symfonie van verandering. Ze fietste de toekomst tegemoet, haar hart als de gids door het onbekende terrein.
En zo vervlocht het verhaal van Liset Slaa zich verder in de weefsels van het leven. Een gedicht geschreven op de pagina's van tijd, waar liefde en angst hand in hand dansten op het ritme van het universum. Haar reis, een episch verhaal van groei, ontdekking en de voortdurende zoektocht naar de betekenis van haar eigen melodieuze hartslag.

Dit gedicht is ingezonden door Evi

Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)

Volgende gedicht: Lieve Julia
Vorige gedicht: bang, ik ben bang