Verdriet.
Ik heb zo,n verdriet
en niemand die dat ziet.
Ik ben leeg van binnen
ik kom niet meer tot bezinnen.
hoe moet dit toch verder
het word alsmaar erger.
Ik moet mezelf helpen
wie wil mij meehelpen.
Ik denk vast niemand
want ik neem zelf de afstand
anders kom ik toch maar in opstand.
Daar heeft niemand iets aan
en zelf wil ik niet afgaan.
Ik heb niemand iets misdaan
en toch moet ik naar de Mondriaan.
Ziet iemand mijn verdriet
ik dacht toch van niet.
Waardering: 9.33 met 3 uitgebrachte stemmen
Dit gedicht is ingezonden door Mar
Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)
Hierboven kun je dit gedicht een waardering geven. Het aantal punten loopt van 1 tot 10, waarbij 1 heel slecht is en 10 heel goed. Klik je op stemmen, dan wordt je stem verzonden en ga je naar het volgende gedicht.
Volgende gedicht: MamaVorige gedicht: Elke stap zet ik zelf in het leven