altijd denken ze maar, we krijgen die meid wel klein
ze is toch niet gevoelig, dus ze kent geen pijn.
al ziet ze er vrolijk uit met al haar glimlachen,
er zijn ondertussen wel veel mensen die haar uitlachen.
ze weten niet hoeveel ze haar pijn doen.
dan mag ze van buiten wel lachen,
van binnen gaat ze kappot!
ze wordt gek van al die mensen,
en gaat het allerergste voor hun wensen.
niemand is perfect, dus waarom doen ze moeilijk
je bent zoals je bent, dat is ook maar menselijk.
als je die andere moet gaan vertellen wat mis is met hun,
misschien zijn ze wel heel dik of dun.
lang of kort, wat maakt het toch uit
iedereen is uniek,
dus al dat gezeur maakt me ziek.
kijk in de spiegel en zie jezelf als iets moois.
Wie weet had je een ziekte of was je er niet meer
als ik zo ga denken, dat doet me dan wel zeer.
denk gewoon na voordat je iets zegt tegen een ander
voor je het weet is iedereen je tegenstander.
Waardering: 7.18 met 40 uitgebrachte stemmen
Dit gedicht is ingezonden door -anoniem
Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)
Hierboven kun je dit gedicht een waardering geven. Het aantal punten loopt van 1 tot 10, waarbij 1 heel slecht is en 10 heel goed. Klik je op stemmen, dan wordt je stem verzonden en ga je naar het volgende gedicht.
Volgende gedicht: VerdrietVorige gedicht: Tranen in mijn ogen luisterend naar jou verhaal