Twee eenzame zielen bewandelden hetzelfde pad,
Hadden allebei hun portie ellende gehad.
Zagen door de duisternis het licht niet meer,
Hadden geen hoop voor nog een ommekeer.
Maar toen, door een speling van het lot, kruisten plotseling hun wegen,
En een dun straaltje zon baande zich een weg door de regen.
Moeizaam ontstond er een band,
En de eerste spore van vriendschap werd voorzichtig gepland.
Muren van steen zorgvuldig opgebouwd,
Verdwenen stukje voor stukje tot een wederzijds respect werd toevertrouwd.
Enkele jaren verstreken,
En van het pad van de duisternis werd afgeweken.
Nooit meer naar omgekeken.
Want twee eenzame zielen hadden het licht weer gevonden,
In elkaar, in vriendschap en vertrouwen, dat niet meer werd geschonden.
Nog steeds waren er de wonden,
En die deden van tijd tot tijd nog steeds een beetje zeer,
Maar de pijn was nu draaglijker, veel draaglijker dan weleer.
Waardering: 7.17 met 41 uitgebrachte stemmen
Dit gedicht is ingezonden door Miranda
Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)