Al die maanden en al die teringzooi.
Ik wil dit niet nog een keer, al die puinzooi.
Al die ellende, elke keer zoveel problemen,
Hoe zit dat met al die klote relatiesystemen?
Echt alles wat gebeurd is, was echt zwaar verziekt,
Alles in mijn leven was toen diep triest.
Zoveel meegemaakt, al die ruzies, al die discussies,
Ik kreeg van zoveel mensen advies,
Ik deed er niets mee, die situatie moest gewoon over zijn.
Ik wist niet wat ik moest doen, al die stomme ongein.
Ik had met iedereen ruzie, ik kon en wilde met niemand praten.
Ik voelde me door iedereen gehaat!
Zo moeilijk, die gespannen situaties,
Die tijden waren echt te drastisch.
Ik weet dat ik er slecht mee om kan gaan,
Ik heb een gesloten innerlijk en toch moet ik het van me afslaan.
Na een paar jaar gezeik,
Dacht ik: "Hè, hè, gelukkig, ik ben alles kwijt."
Ik dacht: "Het is bijna voorbij."
Ik dacht: "Yes, iedereen thuis weer gelukkig en blij."
Maar nee, het begint weer van voor af aan,
Ik dacht: "Hoe kan dat ooit misgaan?"
Die relatie was zo sterk en zo mooi, dat twee verliefden,
Elkaar kunnen verliezen door een stomme internetliefde.
Er zijn ook hele mooie tijden geweest,
Zoals het fantastische bruiloftsfeest.
Er zijn zo veel mooie herinneringen,
Maar waarom dan die trouwringen?
Als het zo moet gaan, waarom ga je dan zoiets overwegen?
Ineens slaat de relatie om in stortregen.
Je hoort elkaar toch trouw te zijn?
Daar kun je je toch wel van bewust zijn?
Waardering: 7.14 met 36 uitgebrachte stemmen
Dit gedicht is ingezonden door Amsterdammertje
Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)
Hierboven kun je dit gedicht een waardering geven. Het aantal punten loopt van 1 tot 10, waarbij 1 heel slecht is en 10 heel goed. Klik je op stemmen, dan wordt je stem verzonden en ga je naar het volgende gedicht.
Volgende gedicht: Ach, dacht ik eens, wat ben jij toch saaiVorige gedicht: dag dichte bloem