Ik kan het leven gewoon even niet meer aan!
Ik wil naar bed en niet meer opstaan!
Het leven is voor mij gewoon te vaag.
en daarom is het beter dat ik nooit mee opdaag!
Ik kan beter gaan voor jouw en voor mij.
Want in jouw leven ben ik alleen maar een zwarte bladzij.
Ik wil weg en gaan naar het licht.
Ik wil nog zo veel vragen maar als ik dat doe klap ik weer dicht.
Ik sta hier in de badkamer helemaal alleen.
En dan ineens val ik helemaal uiteen.
Bloed over mijn armen en een brief op de deur.
Eindelijk ben ik af van dat vervelende gezeur.
Mijn hoort is leef en mijn tranen op.
Mijn leven is nu voorbij en mijn hart staat stop.
Waardering: 9 met 3 uitgebrachte stemmen
Dit gedicht is ingezonden door Rosalie
Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)
Hierboven kun je dit gedicht een waardering geven. Het aantal punten loopt van 1 tot 10, waarbij 1 heel slecht is en 10 heel goed. Klik je op stemmen, dan wordt je stem verzonden en ga je naar het volgende gedicht.
Volgende gedicht: Ik ben bang om te slapenVorige gedicht: In 1999 kwam ik voor het eerst in contact met jou