Ik keek naar buiten,
Ik zag alle vogels fluiten,
Maar ik dacht: "Wat heb ik eraan,
Al schijnt er geen zon of maan,
Hoe kan ik zonder oma leven?"
Ik kan haar
nooit meer wat geven!
Ze kan mij
nooit meer verwennen,
Ik zal er ook
nooit aan kunnen wennen.
Ik zuchtte en keek somber voor mij uit,
De vogels gaan onverstoorbaar door met hun gefluit.
Ik dacht: "Ja, zingen en fluiten jullie maar,
Jullie vinden het vast en zeker raar,
Dat ik hier zit te treuren,
Dat ik
nooit meer naar mijn oma kan om haar even op te fleuren."
Ik keek weer naar buiten terwijl ik dacht:
"Ik zal haar altijd zien als een geschenk,"
Zo ben ik toch weer iets opgefleurd,
Door de vogeltjes, die hebben mij iets opgebeurd!
Waardering: 7.13 met 47 uitgebrachte stemmen
Dit gedicht is ingezonden door Nadine
Printbare versie
nooit meer wat geven!%0AZe kan mij nooit meer verwennen,%0AIk zal er ook nooit aan kunnen wennen.%0AIk zuchtte en keek somber voor mij uit,%0ADe vogels gaan onverstoorbaar door met hun gefluit.%0AIk dacht: "Ja, zingen en fluiten jullie maar,%0AJullie vinden het vast en zeker raar,%0ADat ik hier zit te treuren,%0ADat ik nooit meer naar mijn oma kan om haar even op te fleuren."%0AIk keek weer naar buiten terwijl ik dacht:%0A"Ik zal haar altijd zien als een geschenk,"%0AZo ben ik toch weer iets opgefleurd,%0ADoor de vogeltjes, die hebben mij iets opgebeurd!%0A%0Ahttps%3A%2F%2Fwww.rijm.nu%2F">Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)
Hierboven kun je dit gedicht een waardering geven. Het aantal punten loopt van 1 tot 10, waarbij 1 heel slecht is en 10 heel goed. Klik je op stemmen, dan wordt je stem verzonden en ga je naar het volgende gedicht.
Volgende gedicht: Ik dacht: "Nee, dat nooit"Vorige gedicht: Het gras is groen