Je hebt me laten vallen,
Zomaar en waarom?
Voelde je je aangevallen?
Deed ik dan zo dom?
Nu voel ik me alleen en verwaarloosd.
We waren zo hecht.
Niemand heeft me getroost,
Want onze vriendschap was dus blijkbaar onecht.
Nu zonder elkaar.
Het laten vallen deed mij veel pijn.
Deed je dat zomaar?
Dat we bij elkaar hoorden was dus maar schijn.
Niet meer samen, maar alleen.
Altijd doe je gemeen tegen mij.
Ik mis je, dat is iets wat ik echt meen.
Het is nu jij en ik en niet meer wij.
Waardering: 7.11 met 94 uitgebrachte stemmen
Dit gedicht is ingezonden door Amber
Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)