Ik zit stil en alleen,
mijn hoofd voelt aan als een baksteen,
ik had me vergist,
door mij is de aarde uitgewist,
dat alles door mijn schuld,
ik heb het uitgebruld,
ik heb het mis,
ik beslis,
en dat was fataal,
ze gaven mij al een alarmsignaal,
maar ik luisterde niet,
toonde geen eerbied,
ik ben de aarde niet waard,
door mij is het einde verklaard.
Waardering: 7 met 1 uitgebrachte stemmen
Dit gedicht is ingezonden door KEC
Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)
Hierboven kun je dit gedicht een waardering geven. Het aantal punten loopt van 1 tot 10, waarbij 1 heel slecht is en 10 heel goed. Klik je op stemmen, dan wordt je stem verzonden en ga je naar het volgende gedicht.
Volgende gedicht: Wie had dit gedachtVorige gedicht: We zijn nu helemaal vrij