Je ogen zo blauw als het water van de oceaan
als ik ze bewonder, blijft de tijd stilstaan.
Je lippen vormen het hart van je gezicht,
dat door de zon teder wordt verlicht.
Ik wil het bloed in je aderen zijn,
dat sneller stroomt door mijn innerlijke pijn.
Ik wil de zuurstof in je longen zijn,
die opgeraakt door de barstende hoofdpijn.
Je houdt me wakker,
dag en nacht.
Ik word steeds zwakker,
hoe langer ik op je wacht.
Waardering: 7 met 3 uitgebrachte stemmen
Dit gedicht is ingezonden door Princess*
Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)
Hierboven kun je dit gedicht een waardering geven. Het aantal punten loopt van 1 tot 10, waarbij 1 heel slecht is en 10 heel goed. Klik je op stemmen, dan wordt je stem verzonden en ga je naar het volgende gedicht.
Volgende gedicht: waaromVorige gedicht: podoloog