Ik loop door de straat,
Het lijkt alsof er een nieuw gerucht rond gaat.
Iedereen zit naar me te staren,
En maakt rare gebaren.
Ik hoor de mensen praten,
Praten over dat ze mij zo haten.
Ik zet een paar stappen verder,
Maar dat maakt het alleen maar erger.
Ik weet niet waar ik naar toe moet,
Want wat ik doe is toch nooit goed.
Iedereen kijkt me met een raar gezicht aan,
Ik weet niet meer waar ik naar toe moet gaan.
Gevangen in iets waar je niet wilt zijn,
Want deze situatie is niet fijn.
Ze zeggen gewoon dingen die niet kloppen,
Maar ze kunnen niet meer stoppen.
En mij een beetje zwart maken,
Omdat ze zelf bang zijn hun vrienden kwijt te raken.
Dit voelt echt niet fijn,
Alleen 1 ding weet ik zeker, mij krijg je niet klein.
Ik laat ze hun gang maar gaan,
Ooit zullen ze begrijpen wat ze mij hebben aangedaan.
Waardering: 7 met 3 uitgebrachte stemmen
Dit gedicht is ingezonden door Danique Stiphout
Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)
Hierboven kun je dit gedicht een waardering geven. Het aantal punten loopt van 1 tot 10, waarbij 1 heel slecht is en 10 heel goed. Klik je op stemmen, dan wordt je stem verzonden en ga je naar het volgende gedicht.
Volgende gedicht: Waarom zij welVorige gedicht: Er was eens een oude zuurpruim