Ineens kende ik jou, zomaar uit het niets.
en dat was echt niet zomaar iets..
Je was altijd zo lief voor mij,
daarvan werd ik altijd heel blij.
Stiekem loog je wel eens,
maar daarna had ik het door ineens.
Toch gaf ik jou kansen, de een naar de ander
maar daarna leek je wel een soort van tegenstander
je zei niets meer
soms deed dat toch wel zeer.
Eerst altijd een vrolijk gezicht,
en nu was je hoofd op een ander doelgericht.
ik baalde er vaak van
tenslotte kreeg ik een plan.
Ik besloot je te vergeten,
maar jou kreeg ik niet uit me hoofd versleten.
Ineens uit het niets begonnen we weer te praten
het leek dat we het verleden maar vergaten
zo belangrijk was het ook weer niet
dat is wat ik nu accepteer.
Waardering: 6.97 met 30 uitgebrachte stemmen
Dit gedicht is ingezonden door - anoniem
Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)
Hierboven kun je dit gedicht een waardering geven. Het aantal punten loopt van 1 tot 10, waarbij 1 heel slecht is en 10 heel goed. Klik je op stemmen, dan wordt je stem verzonden en ga je naar het volgende gedicht.
Volgende gedicht: mijn hoofddoekVorige gedicht: Denken