een ziel een gedachte
jij was de geen die mijn pijn verzachte
dat was waar ik naar smachte
naar alles wat ik heb beleefd
heb jij met mijn hoofd meegeleefd
veel heefd god me geven
waarbij veel vrienden achterbleven
toen ik weer eens met je sprak
zette jij mijn voeten op het aardoppervlak
jij kwam in me leven
nadat ik het bijna had opgegeven
weet ik zeker dat wij nog heel wat gaan beleven
Waardering: 6.67 met 3 uitgebrachte stemmen
Dit gedicht is ingezonden door hielke
Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)
Hierboven kun je dit gedicht een waardering geven. Het aantal punten loopt van 1 tot 10, waarbij 1 heel slecht is en 10 heel goed. Klik je op stemmen, dan wordt je stem verzonden en ga je naar het volgende gedicht.
Volgende gedicht: Vriendschap is net een bloemVorige gedicht: Elk jaar rond oktober is het weer zover,