Hier sta ik dan, voor mijn gevoel alleen,
Kom ik hier ooit nog overheen?
Waarom moest het op deze manier,
Alles verteld in nog geen 3 kwartier.
Jullie brachten gewoon een oordeel,
Ik zal dit nooit vergeten, dat zware tafereel.
Alles was al besproken,
En ik... ik was buitengesloten.
Nu sta ik hier met al mijn verdriet,
Je wordt bedankt.. ik hoop dat je geniet.
Nog steeds stromen mijn tranen,
Nog even en ik vul de oceanen.
Mijn hart is gevuld met pijn,
Een smaak zo zuur als azijn.
Mijn handen doen niets anders dan beven,
Wat voor zin heeft het nog te leven.
Ja hoor, daar rollen de tranen weer,
Shit, dit doet zo zeer.
Welke vrienden zijn nog echt,
Wie zijn degenen waar ik voor vecht?
Waardering: 6.33 met 3 uitgebrachte stemmen
Dit gedicht is ingezonden door lydje
Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)
Hierboven kun je dit gedicht een waardering geven. Het aantal punten loopt van 1 tot 10, waarbij 1 heel slecht is en 10 heel goed. Klik je op stemmen, dan wordt je stem verzonden en ga je naar het volgende gedicht.
Volgende gedicht: VergevenVorige gedicht: Een tijdje geleden kwam je bij ons binnen