wanhoop.
De wanhoop nabij,
zal sterk zijn en vrij.
Maar niet vandaag,
ik ben ontzettend traag.
Waar komt dat toch vandaan,
waarom wil het toch niet overgaan.
Wat heeft die kankerzooi mij aangedaan,
wat heb ik toch misdaan.
Dat ik zo moet leven,
er is niks meer van mij overgebleven.
Mijn zelfvertrouwen is weg,
ik voel het als een lijdensweg.
De dood hangt me in de nek te hijgen,
maar laat hem mij a.u.b. er niet onderkrijgen.
Waardering: 9 met 2 uitgebrachte stemmen
Dit gedicht is ingezonden door marian
Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)
Hierboven kun je dit gedicht een waardering geven. Het aantal punten loopt van 1 tot 10, waarbij 1 heel slecht is en 10 heel goed. Klik je op stemmen, dan wordt je stem verzonden en ga je naar het volgende gedicht.
Volgende gedicht: je bent nu bijna 60 jaarVorige gedicht: wat is het een harde strijd