Ik had je lief zo lief
en toen werd ik ineens depressief.
toen had ik jou niet meer lief
want ik was depressief.
Gedachte,s maalde door mijn hoofd
ik was totaal verdoofd.
En kon niks anders meer dan huilen
ook niet meer bij jou uithuilen.
ik zat er helemaal doorheen
en dacht hier kom ik nooit meer overheen.
Ik voelde hoe ik naar de afgrond gleed
en het intreseerde mij geen ene reet.
Maar ik krabbelde weer naar boven
en toen moest ik wel geloven
wat jij toen beloofde.
Dat je voor altijd bij mij bleef
en dat je mij nooit en te nimmer opgeeft.
Dank je wel mijn lieve schat
jij bent degene die mij zo lief had.
Anders had je mij allang verlaten
en had je met de andere meegepraat
Je kunt beter die vrouw verlaten
want met haar valt niet meer te praten.
Het is uiteindelijk allemaal goed gekomen
en jij hebt je belofte naar gekomen.
Maar dit allemaal is ons wel overkomen
dus we laten onze tranen maar stromen.
Waardering: 9 met 2 uitgebrachte stemmen
Dit gedicht is ingezonden door Sam
Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)
Hierboven kun je dit gedicht een waardering geven. Het aantal punten loopt van 1 tot 10, waarbij 1 heel slecht is en 10 heel goed. Klik je op stemmen, dan wordt je stem verzonden en ga je naar het volgende gedicht.
Volgende gedicht: vriendinnen zijn mensen die ik vertrouwVorige gedicht: 14 jaar geleden