De maan die schijnt,
Eerst helder, later verfijnd.
Daarna de zon, die later de wereld omheint.
Dat zal niet genoeg zijn om mijn hart te bevrijden van alle pijn.
Mijn enige vriend is een dolfijn,
Dat is mijn kleine, lieve robijn.
Waarom is het leven zo hard,
En zegt iedereen: "Je bent apart?"
Maar toch ben ik met een nieuw leven gestart,
Ik hoop dat alles nu beter zal gaan.
Ik ben nog steeds gek op de schaatsbaan.
Was de ellende maar voorbijgegaan.
Waardering: 5.33 met 3 uitgebrachte stemmen
Dit gedicht is ingezonden door karishma moese
Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)
Hierboven kun je dit gedicht een waardering geven. Het aantal punten loopt van 1 tot 10, waarbij 1 heel slecht is en 10 heel goed. Klik je op stemmen, dan wordt je stem verzonden en ga je naar het volgende gedicht.
Volgende gedicht: Vriendschap is geven Vorige gedicht: ik en jij