ik leef in het heden,
maar ik denk steeds aan het verleden.
die tijd met jou was niet normaal,
mijn hard bonkte steeds als een gemaal.
jammer genoeg duurde die tijd maar even,
ik had je heel mijn leven willen geven.
ik kreeg de kans niet nog meer van me zelf te laten zien,
al gaf jij mij altijd al een tien.
nog steeds ben jij in mijn hoofd,
ja je hebt me voor een lange tijd verdooft.
ooit vervaagt dit gevoel,
als ik iemand ontmoet die begrijpt wat ik bedoel.
tot die tijd, denk, praat en droom ik over jou,
dat is iets wat ik altijd doen zou.
Dit gedicht is ingezonden door Maaike
Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)
Hierboven kun je dit gedicht een waardering geven. Het aantal punten loopt van 1 tot 10, waarbij 1 heel slecht is en 10 heel goed. Klik je op stemmen, dan wordt je stem verzonden en ga je naar het volgende gedicht.
Volgende gedicht: de regen tikt tegen het raam, Vorige gedicht: Lijnenspel (striae)