Op mijn kamer even helemaal alleen,
ik hoef even niemand om mij heen
Oordopjes in en muziek op volume tien
heel hard janken en niemand kan me zien
mijn gevoel schrijf ik op papier
en tranen vloeien als een rivier
Niemand mag weten hoe ik me voel
want ik moet stoer zijn dat is mijn doel
Ik kan de wereld alleen wel aan
en moet daarom sterk in mijn schoenen staan.
Dit gedicht is ingezonden door Pelle
Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)
Hierboven kun je dit gedicht een waardering geven. Het aantal punten loopt van 1 tot 10, waarbij 1 heel slecht is en 10 heel goed. Klik je op stemmen, dan wordt je stem verzonden en ga je naar het volgende gedicht.
Volgende gedicht: Ik word gelukkiger naar mate ik ouder wordVorige gedicht: Lieve Amélie