ik ben moe,
mentaal moe,
van alles wat ik mezelf aandoe,
en al dat gedoe,
gedoe met mijn vrienden,
die als buddies dienden,
praten wil ik niet,
want ik wil niet dat iemand anders dit aanziet,
alle pijn die het achterliet,
en alle stress wil ik niet,
maar het lukt mij niet meer,
met al het geïsoleer,
ik geef gewoon op,
ik begrijp het niet meer,
waarom mensen mij pijn moesten doen,
en waarom ik alsnog mensen al mijn vertrouwen geef,
elke keer weer,
Dit gedicht is ingezonden door Rebecca Stuij
Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)
Hierboven kun je dit gedicht een waardering geven. Het aantal punten loopt van 1 tot 10, waarbij 1 heel slecht is en 10 heel goed. Klik je op stemmen, dan wordt je stem verzonden en ga je naar het volgende gedicht.
Volgende gedicht: waaromVorige gedicht: lieve pap en mam