Ik ken je niet zo goed
Maar je bent als og me opa
Ik ken je niet zo goed
Maar ik weet dat een ziekte jou wat aandoet
Jij verdient deze pijn niet
En de pijn die je nu aanziet
Ik wou dat ik je beter kende
Dan de opa met de grote cadeaus
Ik dacht dat het eindeloos was
Tot ik het nieuws hoorde toen stortte de wereld in
Ik hoor dit niet te zeggen maar ik vind het onzin
Ik wou het niet geloven
Ik kon het niet geloven
Nooit heb ik de dood zo dichtbij gezien
Maar jij moet het nu helemaal aanzien
Dit verdien je niet
Maar er blijft altijd een plekje die jij achterliet
Ik vergeet je niet
Ik kan het gewoon niet geloven
Dat de dood is aangevlogen
Ik kan het ook niet geloven
Dat die ziekte jou leven komt beroven
Waarom moet dit nu gebeuren
Waarom komt die ziekte nu aan scheuren
Ik wil dit niet
Ik kan dit niet
Dit verdien je niet
Ik kende je niet super goed
Daar heb ik nu spijt van die nu opendoet
Rust maar lekker uit
Je mag er tussenuit
Dit gedicht is ingezonden door Rebecca Stuij
Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)
Hierboven kun je dit gedicht een waardering geven. Het aantal punten loopt van 1 tot 10, waarbij 1 heel slecht is en 10 heel goed. Klik je op stemmen, dan wordt je stem verzonden en ga je naar het volgende gedicht.
Volgende gedicht: Elke keer voelt het als falenVorige gedicht: als je wil temmen