Een veld vol purperen bloemen, gestreeld door het licht van de zon,
De wind fluistert Vrede, zo was het toen het begon.
In het veld spelen twee kinderen, elk een andere kleur,
De wind fluistert Vriendschap en verspreidt een lieflijke geur.
Vertellen elkaar hun geheimen, huilen en lachen met elkaar,
De wind fluistert Begrip, een andere kleur... geen bezwaar.
Worden ouder, elk hun geloof, brengt hen rijkdom en wijsheid,
De wind fluistert Respect voor ieder volk in elke tijd.
Dan het jaar 2008, twee gekleurde handen ineen,
De wind fluistert Haat, vrienden... en toch zo alleen.
Staren samen naar het leven, niets begrijpend van terreur of spot,
En de wind.... fluistert niet meer, twee vrienden: Allah en God.
Waardering: 5.88 met 16 uitgebrachte stemmen
Dit gedicht is ingezonden door Coby
Printbare versie
Dit gedicht verzenden naar een vriend(in)
Vorige gedicht: Waarom ben ik hier